Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Τραγικότητες

Σήμερα το απόγευμα με πήρε ένας φίλος μου τηλέφωνο, ο οποίος μου κάνει πολλές φορές τέτοιου είδους τηλεφωνήματα, ώστε να μου θυμίζει διάφορες τραγικότητες που έχω κάνει στο παρελθόν και έχει γελάσει κάθε πικραμένος...Μια από αυτές είναι η εξής....

Καλοκαίρι 2010. Επιστρέφουμε από διακοπές με το κτελ, φανερά κουρασμένοι όλοι στην παρέα... Σιγά σιγά αφού έχει ξεκινήσει το λεωφορείο, ο ύπνος παίρνει τους υπόλοιπους και τον φίλο μου που καθόταν στη διπλανή σειρά των θέσεων (όχι δίπλα μου)....Εγώ ενοχλημένη από το άβολο κάθισμα, δυσανασχετώ, χωρίς να ενοχλώ...
Σε κάποια φάση δε βολεύομαι καθόλου και σκέφτομαι να ρίξω το κάθισμα λίγο πίσω, μπας και κοιμηθώ και εγώ...Καθώς προσπαθώ να πιέσω το κουμπί για να φύγει το κάθισμα πίσω συνειδητοποιώ ότι δε λειτουργεί...Αρχικά απορώ και ξαναπροσπαθώ σιγοψιθυρίζοντας ταυτόχρονα "γιατί ρε γαμώτο....πωωωωω"
Εκεί που παλεύω με τον μοχλό (οι γύρω με κοιτούσαν περίεργα για την δυναμη της θέλησης μου!!!)το μάτι μου πέφτει στο κουμπί του απέναντι διπλανού φίλου μου...Ασυναίσθητα το πατάω για να δω αν λειτουργεί και ναι λειτουργεί!!!! Συγχρόνως όμως φεύγει πίσω και ο φίλος μου που κοιμόταν και τρομάζει κιόλας...χαχαχαχαχα, με κοιτάει και μ' ένα βλέμμα αγανάκτησης..
Τραγική Λίνα: Αντί να του ζητήσω συγνώμη συνεχίζω να απορώ βρίζοντας γιατί το δικό μου το κουμπί δε λειτουργεί...!

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Τι νόημα έχει τ' όνειρο χωρίς μικρές νοθείες...

Χθες είχα ένα από τα ομορφότερα βράδια που πέρασαν τον τελευταίο δύσκολο καιρό…Έζησα κάτι που είχα στο μυαλό μου εδώ και χρόνια, αλλά ποτέ δεν έβρισκα την ευκαιρία να το κάνω…
Σε έναν όροφο, ένα μαύρο δωμάτιο, μια τζαμαρία, ένα μικρόφωνο, καλή μουσική και πολύ καλή συντροφιά… Σβημένα φώτα… Αναμμένο μόνο το on air
Ο τόπος που μίσησα όταν πρωτοήρθα, η ζωή που δεν ήθελα να ζω… φιλοξένησε τώρα το όνειρο μου και αυτό είναι οξύμωρο το ξέρω…Αλλά είναι πολύ όμορφο ρε γαμώτο συγχρόνως…Ξαφνικά βρήκα ένα άλλο νόημα στην καθημερινότητα μου… Αισθάνομαι περίεργα γι’ αυτό που μου συμβαίνει και μοιράζομαι τις σκέψεις μου με έναν άνθρωπο που ξέρει να εκτιμά την ζωή, τον γνωρίζω ελάχιστα και με κάνει επιτέλους….. και γελάω.

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Χάνομαι γιατι διαβάζω…


Οι πιο μεγάλες αλήθειες κρύβουν κάποια ψέμματα…
Κάποιοι άνθρωποι έχουν μπερδέψει τις λέξεις…
Μπέρδεψαν την συγγνώμη…
Μπέρδέψαν το σ’ αγαπώ…
Ειιιιι παιδιά…ηρεμήστε λιγο σας παρακαλώ…
Μπερδεύετε τον ενθουσιασμό με τον έρωτα, και την αγάπη με το παροδικό πάθος.
Δεν αντέχω πια τον εαυτό μου, με βαρέθηκα.
Μια ζωή θύμα
Yes I am!

Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Απλά και νοικοκυρεμένα…


Τον λένε Αντώνη. Κοντεύει τα 70 και είναι εισοδηματίας. Νοικιάζει διαμερίσματα. Ζει με την επίσης κοντεύω τα 70 γυναίκα του. Έχει κάποια κιλά παραπάνω. Φοράει χρυσό δαχτυλίδι στο μικρό δεξί δαχτυλάκι. Αν του πετάξεις έναν κόκκινο σκούφο στο κεφάλι και έξω χιονίζει… είσαι σχεδόν σίγουρος ότι υπάρχει τελικά Άγιος Βασίλης. Λέει ότι είναι πολυταξιδεμένος. Έχει ζήσει στο Παρίσι. Κατά τη γνώμη μου είναι ο mr. ΠροχειροΠατέντας…

Τι κι αν έχεις ζήσει τέσσερα χρόνια φοιτήτρια και έχεις αλλάξει τόσα σπίτια…
Στο νησί όλα είναι αυτονόητα…
Στο σπίτι που ζεις (πλέον) όλα είναι λειτουργικά…

Ο αναφερόμενος πιο πάνω έφυγε πριν μέρες στη Γαλλία για καιρό, δεν άφησε τηλέφωνο επικοινωνίας, μας άφησε χωρίς πετρέλαιο όμως… Ναι ναι!! Μέσα σε αυτές τις θερμοκρασίες ήμουν χωρίς θέρμανση. (Και χωρίς γκόμενο!). Και συμπληρώνω: γιατί θα πρέπει να τα ανεχτώ όλα αυτά;
Γιατί όταν ανακάλυψα ότι δεν έχω απορροφητήρα στο σπίτι μου (Ο αέρας που τραβάει διαχέεται μέσα στα ντουλάπια της κουζίνας) είπε:
- « Μα έχει φίλτρο!»
- « Ναι… οι απορροφητήρες έχουν και φίλτρο..» του είπα. Και φυσικά δε βρήκα το δίκιο μου και έκανα τον μαλάκα..[Σημείωση: Η αίσθηση του να κάνεις τον μαλάκα παραλύει την κάτω γνάθο και το σαγόνι μένει εκεί όπου δημιουργήθηκε η απορία.. Επανέρχεται μετά από ξαφνικό γέλιο ή ανέλπιστο τηλεφώνημα του Μιχάλη.(Άλλο μεγάλο κεφάλαιο.)]
 Γιατί όταν το ψυγείο που μου παρείχε στην αρχή το έκλεινα με μονωτική, για να μην χάνεται η ψύξη και όταν πια μου χαλάσαν τα φαγητά του είπα το απολύτως λογικό:
-«Πρέπει να μου φέρετε άλλο ψυγείο..»
- «Σίγουρα δεν κλείνει; Καθάρισε το λάστιχο της πόρτας μήπως έχει βρωμιές.» Τραγικό! :-S
Γιατί όταν η αποχέτευση του σπιτιού έφτασε στο αμήν της (όχι από εμένα τους δυο πρώτους μήνες που μένω) και ζήτησα την βοήθειά του μέσα στον πανικό μου, μου απάντησε ευθαρσώς:
-«Θα πάρεις μια βέργα και θα το ξεβουλώσεις! Ειδάλλως πάρε έναν υδραυλικό!»
-« Μα ελάτε να το κάνουμε μαζί..»
- «Δε μπορώ είμαι στο χωριό μου!» (χωρίς σχόλιο αυτό, γιατί ήταν μια τραυματική εμπειρία).
Γιατί μια μέρα πριν λήξει η προθεσμία για να πληρώσω το νοίκι με πήρε τηλέφωνο και μου λέει:
-«Το νοίκι δεν μπήκε..»
- «Εεεε δε το έβαλα ακόμη (συγκεκριμένα εκείνη την στιγμή ήμουν στο πλοίο και επέστρεφα). Θα το βάλω αύριο.»
- «Να έρθω από το σπίτι αν είναι να μου τα δώσεις!»
-«Ξέρετε πρέπει να πάω από την τράπεζα πρώτα και δε θα μπορέσω σήμερα».
Δεν είναι τραγικό ότι πήρε τηλέφωνο να ζητήσει κάτι τέτοιο;;; Ή μόνο εγώ το βλέπω έτσι επειδή τα ζω;;;

Είναι μόνο ένα δείγμα από τις καταστάσεις που ζω τον τελευταίο καιρό... Η υπομονή μου αρχίζει και εξαντλείται… Όχι δεν έχω άλλες επιλογές… Όχι ήταν, από τα χειρότερα, το καλύτερο που βρήκα…

Σ’ αυτό το σπίτι που ‘ρθαμε, πέτρα να μην ραγίσει και ο νοικοκύρης του σπιτιού χίλια χρόνια να ζήσει….!!






Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

Επιστροφές...

Επιστροφή στο σπίτι, επιστροφή, δηλαδή, σε ένα κανονικό, λειτουργικό σπίτι...Οι πρώτες αντιδράσεις από την επάνωδο μου ήταν ένθερμες, από την οικογένειά μου θα έλεγα κυρίως. Αγκαλιές, φιλιά.


Επιστροφή στους φίλους, επιστροφή, δηλαδή, σε κανονικούς φίλους...Υποδοχή με πολύ οίνο και μουσική και μια ζεστή ατμόσφαιρα στο "μαγαζί"... ΄Καταστάσεις που δεν αγγίζονται στο νησί...


Επιστροφή στ' αμάξι (του μπαμπά)...Ελευθερία κινήσεων, ταχύτητα, βόλτες για να ξεφύγεις από την πραγματικότητα που σε τρομάζει...


Χθες μου επιστράφηκαν και τα συναισθήματα μου...'Ετσι απλά...Γιατί έτσι απλά μπορεί κάποιος και σ' αδειάζει...Και φεύγει και χάνεται...Ανεπιστρεπτί...